Toen ik tien jaar oud was, kreeg ik mijn eerste fototoestel. Een goedkoop plastic ding, maar ik was er dolblij mee. Ik nam hem overal mee naar toe. Nog steeds koester ik de foto's die ik toen maakte van mijn zusjes, mijn vriendinnetjes en op schoolreis. Het zijn mooie herinneringen, ook al sta ik zelf nergens op. Tegenwoordig is dat helemaal anders. Niet alleen fotografeert inmiddels zo'n beetje iedereen, ook de focus is verlegd van de ander naar het zelf. Het selfie dus. Geen oog of interesse voor anderen inspireert de fotograaf; de focus is volledig gericht op zichzelf in een bepaalde omgeving of setting, of beter nog: met een beroemd persoon. Daarbij gaat het er vooral om jezelf te (laten) zien, waar je allemaal bent geweest en wie je hebt ontmoet. Dit is de maatstaf geworden voor hoe interessant en belangrijk je bent.
Het lijkt allemaal heel onschuldig en onschadelijk, maar is het dat ook? Zou het zo kunnen zijn dat er nu een hele generatie opgroeit die alleen maar oog heeft voor zichzelf? Een generatie die hieruit voortvloeiend niet is geïnteresseerd in anderen en niet in staat blijkt te zijn zich in een ander te verplaatsen? Groeit er nu een generatie op zonder communicatieve en andere sociale vaardigheden? En waar gaat dat toe leiden? Wat mij in elk geval al een aantal keren is opgevallen, is dat deze generatie niet erg weerbaar is. Ze zijn vaak gewend in alles hun zin te krijgen en hebben daarom nooit geleerd ergens moeite voor te doen, te vechten voor wat ze willen. Ze reageren niet alleen overgevoelig op kritiek, ze hebben er dikwijls al moeite mee als je hun mening niet deelt. Ik heb meerdere keren meegemaakt dat ik een verongelijkte reactie kreeg als ik met argumenten kwam die hun mening weerlegde. Daardoor is het vaak al moeilijk om een echt gesprek te hebben. Een discussie op inhoud, zoals ik dat gewend ben, kunnen of willen ze niet aan. Alles wat hun roze gekleurde wereldbeeld zou kunnen verstoren, wordt gewoon niet toegelaten. Nu wonen ze veelal nog thuis, maar vroeg of laat komen ze in aanraking met de realiteit en zullen ze voor zichzelf moeten gaan zorgen. Zijn ze daar toe in staat, of is dit een verloren generatie zoals links en rechts al wordt geopperd? Ik hoop dat ze het redden, maar ik hou mijn hart vast!