Maand: maart 2017

Er was een tijd dat de pers geïnteresseerd was in de inhoud van een politieke partij. Zeker als het een nieuwe partij betrof. Toen D66 in 1967 voor het eerst meedeed aan de verkiezingen, werd deze partij enthousiast verwelkomd en werd er in de media ruim aandacht aan besteed. Die tijd lijkt voorgoed voorbij, in elk geval als het gaat om een de media onwelgevallige partij zoals FVD, die nochtans dezelfde standpunten vertegenwoordigt en dezelfde doelen nastreeft als destijds D66, namelijk de gekozen burgemeester en het referendum en het doorbreken van de macht van de gevestigde orde. Niet alleen D66 heeft zich van haar bestaansreden afgekeerd; ook de media blijken wat dit aangaat aan geheugenverlies onderhevig. Tegenwoordig houden de media niet alleen de gevestigde orde uit de wind, ze maken er zelf deel van uit. Kritische, onafhankelijke journalistiek is op sterven na dood bij NPO en de meeste kranten en tijdschriften. Daar houdt men zich nu onledig met karaktermoord en demonisering van eenieder die zij een bedreiging voor de gevestigde orde en hun eigen positie achten. Sinds het Forum voor Democratie met twee zetels in de Tweede Kamer kwam, is de vuilspuiterij dan ook niet van de lucht. Columns van Asha ten Broeke en Ger Groot van "kwaliteitskranten" als Volkskrant en Trouw worden klakkeloos geplaatst. Dit ondanks het feit dat deze staaltjes riooljournalistiek, die als enig oogmerk hebben de persoon Thierry Baudet te beschadigen, aantoonbaar feitelijke onjuistheden bevatten en in tegenspraak zijn met in diezelfde kranten gepubliceerde interviews! Aan tafel bij Pauw en Jinek blijkt ook niemand geïnteresseerd in een inhoudelijke gesprek met Thierry Baudet. Frits Wester bevraagt hem met als enig en vooropgezet doel om hem als persoon onderuit te halen. Jinek en Pauw grijpen uiteraard niet in. Ook Vrij Nederland doet een duit in het zakje met een tendentieus anti-Baudet artikel van Aafke Romeijn. Ook hier is karaktermoord het enige motief.

Tot aan de verkiezingen lieten de media FVD links liggen. De partij werd doodgezwegen. Dit was niet langer vol te houden toen FVD met twee zetels in de Tweede Kamer kwam. Dus werd plan B van stal gehaald: karaktermoord en demonisering van voorman Baudet. Het is opvallend hoe ondemocratisch, vilein en agressief degenen zich gedragen die claimen te deugen en aan de goede kant te staan. Om met Gerrit Komrij te eindigen: "Ze lopen op straat, ondraaglijk rechtschapen, en zien nog steeds het echte monster niet.".

Toen ik tien jaar oud was, kreeg ik mijn eerste fototoestel. Een goedkoop plastic ding, maar ik was er dolblij mee. Ik nam hem overal mee naar toe. Nog steeds koester ik de foto's die ik toen maakte van mijn zusjes, mijn vriendinnetjes en op schoolreis. Het zijn mooie herinneringen, ook al sta ik zelf nergens op. Tegenwoordig is dat helemaal anders. Niet alleen fotografeert inmiddels zo'n beetje iedereen, ook de focus is verlegd van de ander naar het zelf. Het selfie dus. Geen oog of interesse voor anderen inspireert de fotograaf; de focus is volledig gericht op zichzelf in een bepaalde omgeving of setting, of beter nog: met een beroemd persoon. Daarbij gaat het er vooral om jezelf te (laten) zien, waar je allemaal bent geweest en wie je hebt ontmoet. Dit is de maatstaf geworden voor hoe interessant en belangrijk je bent.

Het lijkt allemaal heel onschuldig en onschadelijk, maar is het dat ook? Zou het zo kunnen zijn dat er nu een hele generatie opgroeit die alleen maar oog heeft voor zichzelf? Een generatie die hieruit voortvloeiend niet is geïnteresseerd in anderen en niet in staat blijkt te zijn zich in een ander te verplaatsen? Groeit er nu een generatie op zonder communicatieve en andere sociale vaardigheden? En waar gaat dat toe leiden? Wat mij in elk geval al een aantal keren is opgevallen,  is dat deze generatie niet erg weerbaar is. Ze zijn vaak gewend in alles hun zin te krijgen en hebben daarom nooit geleerd ergens moeite voor te doen, te vechten voor wat ze willen. Ze reageren niet alleen overgevoelig op kritiek, ze hebben er dikwijls al moeite mee als je hun mening niet deelt. Ik heb meerdere keren meegemaakt dat ik een verongelijkte reactie kreeg als ik met argumenten kwam die hun mening weerlegde. Daardoor is het vaak al moeilijk om een echt gesprek te hebben. Een discussie op inhoud, zoals ik dat gewend ben, kunnen of willen ze niet aan. Alles wat hun roze gekleurde wereldbeeld zou kunnen verstoren, wordt gewoon niet toegelaten. Nu wonen ze veelal nog thuis, maar vroeg of laat komen ze in aanraking met de realiteit en zullen ze voor zichzelf moeten gaan zorgen. Zijn ze daar toe in staat, of is dit een verloren generatie zoals links en rechts al wordt geopperd? Ik hoop dat ze het redden, maar ik hou mijn hart vast!

Jaren geleden was ik tijdens carnaval met mijn toenmalige vriend een dag in Breda. Volgens vrienden uit Dordrecht was het in een bepaalde gelegenheid altijd heel gezellig, dus spraken we daar met hen af. Het bleek een uitermate treurig en ongezellig zaaltje te zijn en mijn vriend en ik besloten ergens anders heen te gaan. Totaal onbekend in Breda, gingen we op ons gevoel af. We kwamen langs een café waar een hoop mensen buiten stonden die allemaal heel leuk verkleed waren. Daar wilde mijn vriend naar toe. Eenmaal binnen, het was er afgeladen vol, vocht ik me een weg naar de bar om wat te drinken te halen. Toen ik terugkwam bij mijn vriend, was hij lijkbleek en wilde onmiddellijk weg. Hij was in zijn kont geknepen door een man. We bleken in een gay-bar terecht te zijn gekomen. Ik moest lachen om zijn reactie, zijn ontsteltenis en zei tegen hem dat hij nu als man ook eens ervoer hoe dit voelt. Als je als vrouw door een man in je billen wordt geknepen en je zegt er wat van, krijg je steevast de reactie dat je niet zo flauw moet doen. Maar als het dan echt zo weinig voorstelt, waarom reageert mijn vriend dan zo heftig? Omdat het dus wel degelijk een aantasting van je fysieke integriteit is!

De valkuil voor ons vrouwen is, dat dergelijk gedrag van mannen naar vrouwen toe door die mannen als aanvaardbaar gedrag, als iets onschuldigs wordt gezien en dat we er daarom maar niks van zeggen. Want het is dus nog steeds zo dat mannen de grenzen bepalen in de interactie met vrouwen. Zij menen het recht te hebben onze lichamelijke integriteit aan te tasten, louter en alleen omdat zíj dat normaal en aanvaardbaar vinden. Vrouwen die dit niet accepteren worden als flauw en kinderachtig weggezet en soms - in reactie op hun protest - nog ernstiger lastiggevallen. Wat hier direct uit voortvloeit is onderdrukking van en geweld tegen vrouwen. Dit is een wijd verspreid en hardnekkig fenomeen, dat nog steeds wordt gezien als losstaande incidenten in plaats van het patroon dat het in werkelijkheid is. Waar halen die mannen toch het idee vandaan zeggenschap over vrouwen en hun lichaam te hebben? Opvoeding (ook van vrouwen!), maatschappelijke factoren, religie? Allemaal spelen ze een rol denk ik. Het wordt tijd dat dit op de politieke agenda komt en wordt aangepakt!

Het is inmiddels misschien al wel een half jaar geleden dat in een televisiedocumentaire was te zien hoe een dementerende vrouw, gezeten op de bank naast haar man, een spuitje kreeg en overleed. Een door haarzelf gekozen levenseinde, notarieel vastgelegd vóórdat ze te dement en daarmee juridisch handelingsonbekwaam zou zijn.

Deze mevrouw kon vaak niet meer op woorden komen. Euthanasie werd daarom "huppekee". Volgens haar man had ze het vaak over "huppekee" en hij leidde hieruit af dat ze ondraaglijk leed. Maar de kijker zag een vrouw die nog auto reed en een dansje waagde. Het viel moeilijk te rijmen. Toen het moment suprême aanbrak, was de vrouw geagiteerd, wilde niet op de bank maar aan tafel zitten. Dit werd gewoon weggewuifd. Ze hadden eerder toch al besloten voor de bank? De vrouw was dement! Dat was ze allang weer vergeten! Haar gevoelens tijdens de laatste momenten van haar leven bleken ondergeschikt aan eerder gemaakte afspraken en wat anderen vonden! En dit heet dan "waardig sterven". Als het zo goed is, waarom vóelt het dan zo ongelooflijk fout?!

Sinds deze uitzending is het woord "huppekee" voor mij onlosmakelijk verbonden met het levenseinde van deze vrouw. "Huppekee, weg ermee", komt in me op. Dit is dus al mogelijk onder de huidige euthanasiewet. De politiek wil nu nog een stap verdergaan met "Voltooid leven", waarmee de juridische mogelijkheden voor hulp bij zelfdoding nog verder worden opgerekt. De commissie Voltooid leven (de commissie Schnabel) onderzocht noodzaak en wenselijkheid hiervan. In haar advies van 4 februari 2016 schrijft ze dat ruimere juridische mogelijkheden voor hulp bij zelfdoding onnodig en onwenselijk zijn. Toch willen VVD, PvdA en D66 een wet Voltooid leven, waaronder het ook mogelijk is om lichamelijk en geestelijk gezonde mensen legitiem te euthaniseren.

We komen hiermee op een hellend vlak. Is er voor ouderen geen plaats meer in onze samenleving? Zijn ze te duur? Zijn er andere plannen met hun pensioengelden en AOW? Oud is fout, zo lijkt het. De huidige euthanasiewet biedt nog de nodige juridische bescherming. Die valt weg met een wet die voltooid leven legitimeert. Onze ouderen verdienen respect en waardering voor hun wijsheid en levenservaring en hun bijdrage aan onze samenleving, vroeger èn nu, geen wet voltooid leven!  Beschaving meet je af aan hoe er met kwetsbare mensen wordt omgegaan. Dat oude mensen zich nutteloos en overbodig voelen, zegt iets over òns en dat mag de politiek zich aantrekken!

 

Een week voor de verkiezingen zetten alle partijen er nog een tandje bij. Er wordt fanatiek campagne gevoerd, niet alleen door de kandidaten, maar ook door leden en sympathisanten van alle politieke partijen. Daar is helemaal niks mis mee, zolang het maar op een eerlijke manier gebeurt. Helaas is dat niet altijd het geval. De posters van mijn partij zijn in Tilburg allemaal van de borden getrokken en in Den Bosch plakt de VVD structureel haar posters over die van het Forum heen. Niet alleen kinderachtig, maar meteen ook een demonstratie van hoe de VVD omgaat met democratie en andersdenkenden!

Mijn partij is een nieuwe partij, die voor het eerst meedoet aan de verkiezingen. In tegenstelling tot de gevestigde partijen, wiens campagne gesubsidieerd wordt door het Rijk, lees: ons belastinggeld, moeten wij het financieren met donaties van leden en sympathisanten. Bovendien zijn wij een partij in opbouw. We hebben nog niet de netwerken (partijafdelingen) die de gevestigde partijen wèl hebben. Als we dan met de paar mensen die we hebben, hardboard borden met posters beplakken en die langs doorgaande wegen, zoals de ringbanen in Tilburg, plaatsen, is het wel heel zuur dat die posters er door een stelletje onverlaten worden afgetrokken. Op deze manier wordt het wel een heel ongelijke strijd. Temeer omdat mijn partij ook de media aan wil pakken, waardoor we door hen worden geboycot en niet worden uitgenodigd voor de debatten. Als reden hiervoor wordt gegeven dat we nog niet in de Tweede Kamer zitten. Zetelrovers die een nieuwe partij hebben opgericht, maar niet op grond daarvan in de kamer zitten, krijgen een dergelijke uitnodiging wèl.

Het is niet mijn intentie om de Metro lezerscolumn te misbruiken voor politieke propaganda. Mijn bedoeling is slechts om de aandacht te vestigen op het gegeven dat de campagnestrijd een heel ongelijke strijd is, waarbij gevestigde partijen - behalve de PVV, omdat dat geen ledenpartij is - een budget krijgen om campagne te voeren dat is gerelateerd aan het huidige aantal zetels in de Tweede Kamer. We hebben het dan over miljoenen voor de grotere partijen. En dan nòg vinden een aantal van die partijen het nodig om de campagne van kleine, nieuwe partijen te saboteren. Hiermee laten ze wel hun ware gezicht zien natuurlijk; kleinzielig en kinderachtig!